KICK-BOXING -  Historia

Kick-boxing zaczął swoją historię pod koniec lat 60. Za dokładniejszą uważa się częściej rok 1968 gdy grupa amerykańskich karateków wpadła na świetny pomysł i rozegrała turniej w którym był dozwolony pełny kontakt z pełną siłą uderzeń przy pomocy uderzeń rękami i nogami. Nazwano go ciężkim kontaktem. Walka z pełną siłą uderzeń i bez żadnych ochraniaczy była bardzo kontuzjowana i urazowa. A zwycięzca otrzymał wtedy tylko symboliczną nagrodę. Później podobne zawody/turnieje nosiły nazwy: „Karate Full kontakt”, „Karate kontaktowe”, „Karate pełno kontaktowe”, „Karate wszech stylowe”. Był to na pewno wspaniały pomysł dający możliwość sprawdzenia się w walce w konfrontacji z przedstawicieli różnych stylów. Jednak kariera zawodnicza przy walkach bez ochraniaczy była „mniej miła” i krótsza.

W 1970 roku Mik Anderson zorganizował następny bardziej znany turniej, który odbył się na Florydzie. Rozegrano go pod szyldem  „Kontakt Karare” ale do przepisów wprowadzono posiadanie rękawic i ochraniaczy na nogi. Walczyli w tedy Greg Baines i  John Lewis, który był zwycięzcą w tej walce. Tą właśnie walkę uważa się za narodziny kick-boxing’u.

Do najsławniejszych promotorów kick-boxing dodać jeszcze należy Bill Wallace, Jony Rhee i Benny Urquidez, który nie będąc „kafarem” wygrywał swoje walki z dużo większymi od siebie ponieważ na początku nie było kategorii wagowych. Z czasem  Mik Anderson (Gość z zawodniczą przeszłością, instruktor i doskonały menedżer) po  wyeliminowaniu ze wschodnich sztuk walki („czarów”, nieefektywnych technik lub niebezpiecznych jak ciosy nieosłoniętą częścią ciała)  i dodaniu boksu dopracowuje przepisy rozgrywania pojedynków i zakłada organizację PKA „Professional  Karate Assocation”. To jest historia kick-boxing amerykańskiego.

W podobnym czasie rozwijał się też kick-boxing tzw. japoński. Uczniowie ze szkoły sławnego sensei Oyam’y po stoczeniu walk z z przedstawicielami Thaj-boxing’u z Tajlandii (Wygrała Japonia 2 do 1) do japońskiego Karate dodali „Box Tajski” i nazwali ten system walki Kick-Boxing.

W Polsce Kick-boxing powstał 1989 roku. Najsławniejsi prekursorzy polskiego kick-boxing’u to: Piotr Siegoczyński,  Cezary Podraza, Przemysław Saleta, Gerard Zdziarski, Dariusz Jung.

Muay Thai – Historia

Muay thai wywodzi się z Tajlandii. Początek rozwoju starożytnego muay thai (tzw. muay boran), jako wyodrębnionego i posiadającego cechy charakterystyczne stylu walki wręcz, datuje się według źródeł archeologicznych na początek XIII wieku (era Sukhothai). Czterej wojownicy Jatubaht, którzy ochraniali królewskiego słonia po stracie broni musieli używać Muay thai. U swoich źródeł był silnie zrytualizowanym i przesyconym elementami religijnymi, stylem obejmującym taniec przed walką (waikhru) oraz rytualne metody treningowe.

W miarę szerszej jego adaptacji na potrzeby tajlandzkiej armii, włączono do niego elementy walki bronią (krabi-krabong) oraz za pomocą owijaczy na ręce zwanych „kaad chuek”, które w celu zadawania większych obrażeń były specjalnie utwardzane i nabijane kamiennym żwirem (wg niektórych źródeł także szkłem i innymi podobnymi materiałami). Na rozwój muay boran wpłynęło też silnie chińskie Wushu, z którym Tajowie zetknęli się w na początku drugiej połowy XVIII wieku, a z którego zaczerpnięto rozmaite techniki uderzeń zadawanych z wyskoku.

W roku 1887 na mocy dekretu królewskiego otwarto wydziały wychowania fizycznego na nowych akademiach wojskowych zachodniego typu i w kolegiach nauczycielskich. Wśród obowiązkowych zajęć był boks tajski, praktykowany dwa razy w tygodniu przez półtorej godziny. Większość młodych bokserów jednakże pochodziła z klasy pracującej i trenowała w swoich wioskach i pobliskich świątyniach. Instruktorzy, zarówno z wiosek, jak i ze świątyń, byli z reguły bokserami, którzy zakończyli karierę sportową. Przed głównymi imprezami obiecujący zawodnicy trenowali codziennie, a w celu zachęcenia ich otrzymywali stypendia treningowe od lokalnych przedstawicieli rządu i możnowładców.

Do końca XIX wieku wykształciły się w miarę jednolite ringowe reguły muay thai przy użyciu owijaczy (w formule zwanej „muay kaad chuek” ). W 1921 walki w boksie tajskim zaczęły odbywać się na wzniesionych platformach otoczonych linami. Powód był taki, że platforma i liny zapobiegały przed wdarciem się kibiców na ring. A w roku 1929 właściciel stadionu Suan Sanuk wprowadził ring dla tajskich bokserów z trzema linami i narożnikami, głównie dlatego, że miał nadzieję na organizowanie międzynarodowych walk bokserskich.

Ze względu na wysoką urazowość walk, od połowy lat 20. XX wieku zaczęto wycofywać z ringu owijacze „kaad chuek” oraz wyłączać stosowanie bardziej destrukcyjnych technik, takich jak kopnięcia w krocze, dźwignie, rzuty czy uderzenia głową. Najprawdopodobniej bezpośrednią przyczyną tych zmian była śmierć zawodnika na ringu stadionu Lak Muang w Bangkoku.

Na początku lat 30. XX wieku zawodnicy boksu tajskiego zaczęli używać metalowych ochraniaczy na krocze i skórzanych rękawic bokserskich. Stosowanie rękawic bokserskich stało się przy okazji przyczyną rozbudowania technik muay thai o elementy zachodnioeuropejskiego boksu. Przyjęto zmodyfikowane przepisy bokserskie markiza Quensberry i w ślad za tym profesjonalne walki Tajów wyznaczono na 5 rund po 3 minuty każda. Stopniowo wprowadzono podział zawodników na kategorie wagowe. Wszystko to uczyniło z muay thai popularny na całym świecie sport walki.

Niemniej jednak, wiele z tradycji przetrwało. Na przykład, zawodnicy nadal wykonywali tradycyjny taniec przed walką (waikhru), początkowo, by przedstawić region, z którego pochodzą, a dziś ze względu na zwyczaje. Wykonywali swoje modły do bogów i odmawiali walki, jeżeli nie towarzyszyły im synkopowane rytmy tajskiej muzyki ludowej. Zespół muzyczny składał się z samych mężczyzn (aby uniknąć osłabienia sił zawodników): flecisty, dwóch bębnistów i cymbalisty. Flecista kierował perkusistami i zmieniał swe tony w zależności od tempa walki i emocji przejawianych przez tłum. Około roku 1935 ośrodki, w których rozgrywano walki, zaczęły przeznaczać część zysków na pomoc tajlandzkim instytucjom dobroczynnym i armii Tajlandii. Taka praktyka stosowana jest do czasów obecnych.

BOKS -  Historia

Boks pojawił się już w programie igrzysk w starożytnej Grecji. Statyczne bijatyki dwóch zawodników były bardzo brutalne i często kończyły się śmiercią. Walki te, bez żadnych określonych reguł, niewiele miały wspólnego ze sportem, jaki narodził się w roku 1719. Wówczas to Amerykanin James Figg założył przy Tottenham Court Road w Londynie „akademię” boksu. Figg został też pierwszym mistrzem bokserskim w historii. Walki w tamtym czasie odbywały się na gołe pięści i bez żadnych określonych reguł. Brytyjczyk Jack Broughton, który w 1730 roku zastąpił Figga, przez 18 lat zachował mistrzowski tytuł i jako pierwszy skodyfikował zasady tego sportu. Wstrząśnięty śmiercią na ringu jednego ze swych przeciwników, George’a Stevensona, sformułował i wprowadził w życie zbiór zasad znany jako Broughton’s Rules. Rękawice, dziś podstawowy atrybut boksera, pojawiły się dopiero w roku 1881.

W roku 1916 podjęto ważną decyzję o ograniczeniu oficjalnych walk o mistrzostwo do 15 rund po trzy minuty każda, z jednominutowymi przerwami. W przypadku amatorów formułę ograniczono do trzech rund trzyminutowych. Igrzyska Olimpijskie: Jako sport amatorski boks zajmuje specjalne miejsce w olimpijskiej tradycji, pojawił się bowiem w programie już w 1904 roku, na igrzyskach w Saint Louis, a nieobecny był tylko raz, w roku 1912 (ze względu na zakaz uprawiania tego sportu w Szwecji). Powrócił na kolejnej olimpiadzie w Antwerpii (1920).

W 1946 roku powstało Międzynarodowe Stowarzyszenie Boksu Amatorskiego (AIBA). Obecnie liczy ono 186 członków i od 1974 roku organizuje mistrzostwa świata. Nawet jeśli boks nie jest zaliczany do najważniejszych dyscyplin olimpijskich, zajmuje w ruchu olimpijskim szczególne miejsce.

Wielu mistrzów świata wagi ciężkiej odnosiło pierwsze ważne zwycięstwa właśnie podczas igrzysk – między innymi Muhammad Ali (właśc. Cassius Clay), bracia Michael i Leon Spinks, Joe Frazier i George Foreman. Również były mistrz świata, Brytyjczyk Lennox Lewis, występował na olimpiadzie w Seulu 1988, gdzie zdobył dla Kanady złoty medal.