CZYM JEST TAEKWON-DO

Taekwon-Do jest to koreańska sztuka samoobrony oparta na staro koreańskich odmianach walki wręcz: Taek-Kyon i Soo Bak-Gi, powstała w Korei w 1955 r., wymyślona i naukowo opracowana przez gen. Choi Hong Hi.

W dosłownym tłumaczeniu, oznacza:

• Tae – stopa, noga;
• Kwon – pięść;
• Do – droga, sposób.

Nazwa sztuki oddaje ściśle jej treść: poddawanie ciała kontroli umysłu, kształtowanie samego siebie poprzez trening walki. Powstanie, rozwój i obecny międzynarodowy status Taekwon-Do jest owocem wysiłku całego życia jednego tylko człowieka: twórcy, założyciela i niestrudzonego propagatora tej sztuki walki gen. Choi Hong Hi.

O twórcy

 Generał Choi Hong Hi urodził się 22.12.1918 roku w Hwa Dae, okręg Myung-Chong, na terenie obecnej KRL-D. Po usunięciu ze szkoły za propagowanie haseł narodowo-wyzwoleńczych, skierowanych przeciw japońskiemu okupantowi, uczył się kaligrafii u Han Ji Dong’a, który jedno-cześnie jest mistrzem Taek-Kyon. W wieku 19 lat zostaje wysłany przez rodzinę do Japonii celem dalszego kształcenia. Kończy szkołę w Kyoto, następnie uniwersytet w Tokyo, zdobywając jednocześnie kolejne mistrzowskie stopnie w japońskim Karate. Po powrocie do kraju, wcielony do japońskiej armii (1943 r.), angażuje się intensywnie w działalność anty japońską. W efekcie zostaje skazany przez sąd wojskowy na siedmioletnie więzienie. W 1945 r. po wyzwoleniu kraju udaje się do Seulu, gdzie rozpoczyna błyskotliwą karierę w Południowo-Koreańskich Siłach Zbrojnych, propagując jednocześnie sztukę walki w kołach wojskowych i cywilnych.

W 1955 r. prace nad usystematyzowaniem nowoczesnej koreańskiej sztuki walki, którą nazwano Taekwon-Do (nazwę zaproponował gen. Choi Hong Hi) dobiegły końca. Pokazowe grupy mistrzów Taekwon-Do rozjeżdżają się po całym świecie popularyzując tę narodową sztukę samoobrony.

W 1959 r ukazuje się w języku koreańskim pierwszy podręcznik Taekwon-Do napisany oczywiście przez gen. Choi Hong Hi. Po kilku próbach uporządkowania ruchu sztuk walki w 1961 r gen. Choi Hong Hi doprowadza do przyjęcia przez przedstawicieli siedmiu głównych szkół walki w Korei jednolitego systemu technik i układów formalnych pod zaproponowaną wcześniej przez siebie nazwą Taekwon-Do, w miejsce dotąd stosowanych: Dang Soo, Gong Soo, Kwoon Bup, Taek Kyon. W 1965 r. powstaje Południowokoreański Związek Taekwon-Do, a sztuka Taekwon-Do oficjalnie uznana przez władze kraju sportem narodowym. Choi Hong Hi zostaje wiceprezydentem, a potem prezydentem Związku, kończąc jednocześnie karierę wojskową w stopniu generała dywizji.

22.03.1966 r. powstaje International Taekwon-Do Federation (I.T.F.) z siedzibą w Seulu, zrzeszając związki krajowe 9 państw: Wietnamu, Malezji, Singapuru, RFN, Włoch, Turcji, U.S.A., Zjednoczonej Republiki Arabskiej i Korei.

O Taekwon-do

Do tej pory na świecie powstało wiele odłamów Taekwon-do. Jednak tym pierwszym, prawdziwym jest I.T.F. coraz częściej zdarza się, że ta sztuka walki zostaje zubożona poprzez usuwanie z niej bardzo istotnych elementów, tj: samoobrona, czy pierwotne wykonywanie różnych technik. A przecież w zamierzeniu gen. Choi Hong Hi Taekwon-do miało być sztuką samoobrony, a nie sportem! Mimo, iż istnieje od niedawna, tradycyjny dorobek sztuk walki został doprowadzony do perfekcji. Każdy szczegół dokładnie przeanalizowano, dostosowano do ludzkich możliwości i podporządkowano prawom biomechaniki i fizjologii. Podstawą Taekwon-do są: system założeń filozoficzno – moralnych, techniki podstawowe, 24 ściśle określone układy formalne oraz współzawodnictwo sportowe oparte na czterech konkurencjach indywidualnych i drużynowych tj. układach formalnych, walce, technikach specjalnych i testach siły.

Cechami charakterystycznymi dla Taekwon-do jest specyficzna:

• terminologia i frazeologia,
• teoria uzyskiwania siły technik,
• metody treningu,
• systemy nauczania,
• moralne zasady i filozofia,
• technika taekwon-do,
• >system rang i wymagań egzaminacyjnych,
• ubiór i wyposażenie zawodników, trenerów i instruktorów oraz sędziów.

Generał Choi Hong Hi wybierając kwintesencję różnych sztuk, łącząc ją i wzbogacając o nowoczesne, udoskonalone techniki stworzył styl, który do tej pory jest skuteczny, widowiskowy oraz bezpieczny. Taekwon-do jest połączeniem korzyści zdrowotnych- dzięki niemu nabiera się gibkości i sprawności, praktycznych- adept potrafi obronić się w obliczu zagrożenia, kształtujących psychikę- wyrabia równowagę wewnętrzną i odważne podejście do świata. Specyfiką tej sztuki jest zdolność posługiwania się technikami ręcznymi i nożnymi w doskonały sposób. Te ostatnie, zwłaszcza wykonywane w wyskoku zyskały rozgłos w świecie sztuk walki, stając się niedoścignionym wzorem. Jest niezaprzeczalnym faktem, że od chwili pojawienia się Taekwon-do zaobserwować można wymuszone wyższością jego technik wprowadzenie zmian i rozwój tradycyjnych sztuk walki, szczególnie w stanowiących z reguły ich piętę Achillesa technikach nożnych. W opinii wielu praktyków sztuk walki, Taekwon-do, jest najdojrzalszym, najpełniejszym i najbardziej jednorodnym technicznie z istniejących systemów walki wręcz. Oferuje swym zwolennikom z jednej strony wszelkie możliwości wykorzystania nieuzbrojonego ciała w samoobronie w racjonalny, skuteczny sposób i odznacza się wysokimi walorami etyczno-wychowawczymi z drugiej. Cechujące Taekwon-do piękno, logika i konsekwencja założeń teoretycznych, skuteczność technik oraz bezpieczeństwo stosowanych metod nauczania i treningu połączone z dbałością o rozwój wewnętrzny adepta sprawiły, że jest ono obecnie najliczniej uprawianą sztuką walki na świecie.

Fala w Taekwon-do

Gen. Choi Hong Hi wprowadził wiele nowych technik, których nie spotkamy w żadnej innej sztuce walki. We wczesnych latach 70-tych pojawiło się w Taekwon-do pojęcie i technika „fali”.Powszechne wprowadzenie tego elementu technicznego w światowym Taekwon-do trwało praktycznie do końca lat 80-tych.

W chwili obecnej techniki wykonywane z ”falą” stanowią główną, najlepiej rozpoznawalną dla postronnego obserwatora różnicę pomiędzy techniką Taekwon-do a taką, która nią nie jest. Podsumowując: nie ma fali, nie ma Taekwon-do.

Stopnie w Taekwon-do

 W Taekwon-Do I.T.F. podobnie jak w innych sztukach walki stopień zaawansowania adepta odzwierciedla kolor noszonego przez niego pasa. Rozróżnia się 10 stopni uczniowskich (KUP, tzw. kolorowe pasy), które zdobywa się od 10 kup począwszy a na 1 kup kończąc, oraz 9 stopni mistrzowskich (DAN, tzw. czarne pasy) począwszy od I Dan a na IX Dan kończąc. Posiadacze stopni uczniowskich od 10 do 1 kup nazywają się Sobenim.

Poszczególne kolory pasów zostały wybrane świadomie i w przeszłości wskazywały na pozycję zajmowaną w społeczeństwie.

 

Kolorowe Pasy:

10 Kup (pas biały) – symbolizuje nieświadomość, brak wiedzy i wykształcenia w Taekwon-Do.

9 Kup (pas biały z żółtym pagonem) – oznacza się przez naszycie żółtej tasiemki o szerokości 0.5 cm na jednym z końców pasa, około 5 cm przed tym końcem.

8 Kup (żółty pas) – jest symbolem ziemi, w której roślina zapuszcza korzenie. Jest to początek drogi studenta.

7 Kup (żółty pas z zielonym pagonem) – oznacza się go przez naszycie zielonej tasiemki. Tak jak każdy stopień nieparzysty jest stopniem pośrednim.

6 Kup (zielony pas) – tak jak roślina zaczyna się rozwijać, tak i umiejętności adepta TAEKWON-DO są coraz większe.

5 Kup (zielony pas z niebieskim pagonem).

4 Kup (niebieski pas) – jest symbolem nieba w kierunku którego roślina wzrasta, tak jak postępuje trening studenta.

3 Kup (pas niebieski z czerwonym pagonem).

2 Kup (pas czerwony) – oznacza niebezpieczeństwo, umiejętności studenta są na tyle zaawansowane, że stanowią zagrożenie dla ewentualnych przeciwników.

1 Kup (pas czerwony z czarnym pagonem).

Czarny pas

Studenci Taekwon-Do posiadający stopień od I do III DAN nazywani są „BOSABUM” i są asystentami instruktora. Studenci od IV do VI DAN – a nazywają się „SABUM” i są instruktorami. Posiadacze VII i VIII DAN to elita Taekwon-Do nazywa się ich „SAHYUN” i są oni mistrzami. Ostatni, najwyższy stopień IX Dan przeznaczony jest dla „SAESONG” – Wielkich Mistrzów. Stopnie mistrzowskie (DAN) oznacza się na pasie cyframi rzymskimi na jednym z jego końców. Dodatkowo posiadacze czarnych pasów noszą obszycia na bluzie doboku. Od czwartego DAN, oprócz bluzy, doboku i lampasów, adepci Taekwon-Do mogą nosić pagony na lewym ramieniu z odpowiednimi oznaczeniami. Liczba stopni mistrzowskich również ma odzwierciedlenie w historii i tradycji Korei. W kulturach orientalnych liczba ma szczególne, magiczne znaczenie. Jeżeli jakąkolwiek liczbę jednocyfrową pomnożymy przez 9 a liczby tego iloczynu dodamy do siebie to zawsze otrzymamy 9.

O rozwoju Taekwon-do

 Jak w każdej dziedzinie aktywności ludzkiej, również w sztukach walki zaobserwować można postęp w miarę upływu czasu. Wiele rozwiązań technicznych ciosów i kopnięć, powstałych w drodze intuicyjnych poszukiwań i objawień ulega zarzuceniu, ustępując miejsca skuteczniejszym, trafniej opierającym swój mechanizm na fizjologicznych i mechanicznych zasadach działania ciała ludzkiego.

O istnieniu takiej ewolucji świadczy fakt, że choć nie wiemy dzisiaj, jaki był rzeczywisty kształt pradawnych sztuk walki, potrafimy od jednego rzutu okiem określić, które ze współczesnych szkół wierniej przestrzegają tradycji. Dość jest stwierdzić, którego stylu technika jest toporniejsza, by bez ryzyka błędu uznać ją za formę bardziej muzealną.

Archaizm stosowanych metod i form treningowych oraz technik, połączony z odwracaniem się od wszelkiej nowości dla ocalenia tradycyjnej postaci danej sztuki walki, może być różnie interpretowany przez rozumiejących go jako formę pielęgnowania przeszłości, dla których wszelka zmiana równoznaczna jest ze świętokradztwem, oraz przez pojmujących sztukę walki jako twór żywy, posiadający swe miejsce we współczesnym świecie i spełniający w nim określone funkcje, ulegający naturalnej ewolucji w warunkach zmiennej rzeczywistości.

Świat sztuk walki jest dziś areną zmagań rozbieżnych orientacji, sporów o czystość stylu, akcji propagandowych i nieustannych podziałów na style, szkoły i systemy. Źródłem konfliktów jest z reguły stosunek do odziedziczonych wzorców technicznych, do zagadnienia współzawodnictwa sportowego, sposobów jego rozgrywania i jego wpływu na podstawowy zasób techniczny danej szkoły, oraz celów i zadań, jakie winna spełniać sztuka walki we współczesnym świecie i ideałów, jakim ma służyć.

Sztuki walki o antycznym rodowodzie stoją przed dylematem: zatracić swą tożsamość, rewidując odziedziczone techniki, lub trwać przy przestarzałych wzorcach w imię świętości tradycji. Zarówno konserwatywne nastawienie, jak i troska o zachowanie własnego kształtu, nie zdołały zapobiec wprowadzeniu w ciągu ostatnich dziesięcioleci zmian w technikach, których niedoskonałość stawała się rażąca, oraz wzbogacaniu zasobu technicznego tradycyjnych sztuk walki o techniki dotąd nieznane, pod naciskiem konkurencji bardziej rozwiniętych systemów.

To poszukiwanie kompromisu pomiędzy reliktami przeszłości a wytworami postępu jest dla tradycyjnych sztuk walki kulą u nogi hamującą rozwój i powodem, który przekształcił je w zlepek technik antycznych i technik nowoczesnych, oraz z którego trudno jest obecnie poważnie mówić o jakiejkolwiek jednorodności stylistycznej tych sztuk.

Taekwon-do jest sztuką walki powstałą współcześnie. Nie ograniczone wyżej wspomnianymi względami, w ciągu około 55 lat swego rozwoju doprowadziło tradycyjny dorobek sztuk walki do technicznej perfekcji, uzupełniając go o wiele technik stanowiących rewolucję w świecie sztuk walki. Stało się to możliwe zarówno dzięki wytrwałości sztabu ekspertów Taekwon-do, jak i dzięki konsekwencji, z jaką każda technika została przeanalizowana w świetle praw biomechaniki i fizjologii ciała ludzkiego, i przekonstruowania tak, by stała z nimi w całkowitej zgodzie. Za rozwiązaniami technicznymi Taekwon-do stoi stanowiąca podstawę ich skuteczności, siły i szybkości spójna i logiczna koncepcja ruchu, zawarta w Teorii Mocy (Him Ui Wolli).

Jest niezaprzeczalnym faktem, że od chwili pojawienia się Taekwon-do zaobserwować można wymuszone wyższością jego techniki wprowadzanie zmian i rozwój tradycyjnych sztuk walki, zwłaszcza w stanowiących z reguły ich piętę Achillesową technikach nożnych. Taekwon-do jest przy tym oceniane jako najtrudniejsza z istniejących sztuk walki, z uwagi na jakościowe wymogi techniczne stawiane adeptowi.

Poza obszarem rozwiązań technicznych i metodyczno-szkoleniowych, Taekwon-do dzieli z innymi sztukami walki zasady etyczno-moralne i ukierunkowanie na stymulację ucznia do rozwoju swej osobowości w duchu wartości humanistycznych. Jest więc z ducha sztuką tradycyjną o nowoczesnej postaci.

Taekwon-do można określić jako ostatnią wielką sztukę walki, stanowiącą uwieńczenie poszukiwań całych pokoleń. Po jego powstaniu pojawiły się już tylko sporty oparte na sztukach walki, zawężające się do sportowej rywalizacji i całkowicie odrzucające wszystko, co wykracza poza ubogie ramy specjalistycznego wyczynu i sportowego sukcesu.

Taekwon-do jest najdojrzalszą, najpełniejszą i najbardziej jednorodną technicznie z istniejących sztuk walki, oferującą swym zwolennikom system z jednej strony pokrywający wszelkie możliwości wykorzystania nieuzbrojonego ciała w samoobronie w racjonalny, skuteczny sposób i odznaczający się wysokimi walorami etyczno-wychowawczymi z drugie.

Sport czy sztuka walki

W tradycji kultury zachodniej koncepcja zgłębiania tajników sztuki walki jako środek rozwoju samoświadomości i doskonalenia duchowego brzmi na pozór anachronicznie i paradoksalnie. Oddziaływanie ćwiczeń cielesnych zwykło się ograniczać do roli środka zwiększania wydolności organizmu, dla którego częstotliwość tętna lub wielkość bezwzględna osiąganych wyników w centymetrach i sekundach obracają się w cel sam dla siebie, przesłaniający sferę przeżyć psychicznych i nie pozostający w wyraźniejszym związku z osobowością ćwiczącego. Sens uprawiania zachodnich dyscyplin sportu upatrywany jest, prócz korzystnego oddziaływania na zdrowie, w walorach rozrywkowych oraz w korzyściach materialnych, jakie może przynieść osiągnięcie wysokich wyników sportowych.

Od początków stulecia stwierdza się na świecie narastającą fascynację azjatyckimi sztukami walki. Liczba osób uprawiających je wzrasta z roku na rok, bez względu na szerokość geograficzną i kolor skóry. Ten stan rzeczy jest zrozumiały wobec pustki kryjącej się za sportami o ideologii „wyżej, dalej, szybciej” czy widowiskowością gier zespołowych. Nasilające się zjawiska dopingu, komercjalizacji i dehumanizacji zawodnika nie są dziełem przypadku. Są one objawem istotnej niedomogi współczesnego sportu: strukturalnego braku duszy, celu sięgającego poza zdobycie punktu, bramki, wyniku, medalu.

U podstaw głównego celu, jaki stawia sobie Taekwon-do, a którym jest pełnia indywidualnego rozwoju człowieka poprzez działanie, stoi świadomość faktu, że osobowość, wola i dyscyplina wewnętrzna nie są darem niebios czy jednorazowym przełomem psychicznym w ludzkim życiorysie. Wymagają one intensywnych i nieustannych zabiegów, autorefleksji i systematyczności.

Taekwon-do spełnia znakomicie oczekiwania osób, przystępujących do ćwiczenia go w pragnieniu podniesienia sprawności ciała, nabycia umiejętności walki wręcz, dokonań sportowych czy wiedzionych bezrefleksyjna impulsem, wzbogacając je o efekty świadomego zaangażowania i autorefleksyjnej pracy nad sobą, bez których praca nad opanowaniem trudnej i rozległej sztuki, jaką jest Taekwon-do, nie przynosi większych efektów. Każda z motywacji powodujących osobami rozpoczynającymi naukę staje się środkiem wiodącym do budowania i rozwoju samego siebie. Na kolejnych etapach środkami takimi stają się trudności związane z osiąganiem stawianych sobie celów: rozwój możliwości ruchowych ciała, zgłębienie tajników coraz trudniejszych technik, opanowanie kolejnych układów formalnych, różnorodnych form sparingu, samoobrony, przygotowania do udziału w zawodach coraz wyższej rangi czy opanowanie sztuki nauczania Taekwon-do nowych adeptów.

W rozumieniu twórcy Taekwon-do, gen. Choi Hong Hi, jest ono sztuką dyscyplinowania umysłu poprzez dyscyplinowanie ciała, nie odrzucającą żadnej możliwości rozwoju adepta. Z tej przyczyny, Taekwon-do występuje również jako sport, traktując jednak współzawodnictwo sportowe wyłącznie jako środek mobilizujący ćwiczących do wzmożonego wysiłku i ciągłego rozwoju technicznego. Aktywność sportowa Taekwon-do ITF nie jest dlań celem samym w sobie, stanowiąc integralną, ale nie najważniejszą część sztuki.

Myśli twórcy

Układy:

• Chciałbym widzieć Taekwon-do jako sztukę walki różniącą się od czystego sportu wyczynowego. W sztuce walki mamy szczególnie akcentowaną moralność i aspekt mentalny. Układy – właściwa pozycje, prawidłowa technika. Układy można ćwiczyć zawsze niezależnie od wieku, w przeciwieństwie do sparingu czy technik specjalnych.go brzmi na pozór anachronicznie i paradoksalnie. Oddziaływanie ćwiczeń cielesnych zwykło się ograniczać do roli środka zwiększania wydolności organizmu, dla którego częstotliwość tętna lub wielkość bezwzględna osiąganych wyników w centymetrach i sekundach obracają się w cel sam dla siebie, przesłaniający sferę przeżyć psychicznych i nie pozostający w wyraźniejszym związku z osobowością ćwiczącego. Sens uprawiania zachodnich dyscyplin sportu upatrywany jest, prócz korzystnego oddziaływania na zdrowie, w walorach rozrywkowych oraz w korzyściach materialnych, jakie może przynieść osiągnięcie wysokich wyników sportowych.
• Ćwiczący powinni znać znaczenie układów formalnych.
• Nie wolno oddzielać układów od walki. Walka to technika podstawowa i technika z układów przeciwko czynnie działającemu wrogowi. Forma to walka z wyimaginowanym przeciwnikiem.
• Przy nauce form należy podkreślać morale Taekwon-do, by nie zostało ono nigdy wykorzystane w złym celu.

Treningi:

• Nigdy nie zapominajcie o codziennym treningu. Powtarzajcie techniki, dopóki nie osiągniecie doskonałości i całkowitej skuteczności.
• Nie podlewana roślina rośnie słabo i wydaje mizerny plon. Sekretem Taekwon-do jest nieprzerwany trening, dzień po dniu. Nie można trenować układów formalnych przez 24 godziny, by następnie odpoczywać przez trzydzieści dni. Taka praca nie przyniesie właściwych efektów.
• Utwardzanie powierzchni atakujących jest najważniejszą i najtrudniejszą częścią Taekwon-do.
• Przy tym, reszta jest łatwa.
• Wpatrzony w jeden punkt, nie widzisz świata wokół, wsłuchany w jeden dźwięk, nie słyszysz nic poza nim. W pełni skoncentrować się można na jednym, dlatego trzeba uczyć się pojedynczych rzeczy, a nie dwóch jednocześnie.

TKD jako sztuka

• U podstaw głównego celu, jaki stawia sobie Taekwon-do, a którym jest pełnia indywidualnego rozwoju człowieka poprzez działanie, stoi świadomość faktu, że osobowość, wola i dyscyplina wewnętrzna nie są darem niebios czy jednorazowym przełomem psychicznym w ludzkim życiorysie. Wymagają one intensywnych i nieustannych zabiegów, autorefleksji i systematyczności.
• Taekwon-do, jako sztuka walki, przywiązuje wielką wagę do kultury moralnej. Adepci Taekwon-do winni być ludźmi godnymi szacunku i wspierać pokój na świecie.
• Taekwon-do jest sztuką, więc musi być piękne.
• Taekwon-do jest sztuką, a nie sportem. Życie sztuki jako sportu jest krótkie. Sztuka jest wieczna.
  Sztuka walki musi mieć kodeks. Celem sztuki walki jest niedopuszczenie do walki lub powstrzymanie już toczącej się, szczególnie gdy silniejszy atakuje słabszego.
  Chciałbym widzieć Taekwon-do jako sztukę walki różniącą się od czystego sportu wyczynowego. W sztuce walki mamy szczególnie akcentowaną moralność i aspekt mentalny.

Instruktorzy

• Początki… – rozpocząłem pracę nad stworzeniem nowych technik, bazując przede wszystkim na zdobyczach współczesnej nauki i na nowej, orientalnej filozofii. Oparłem się na nauce, aby uzyskać maksymalną skuteczność. Tego nie było w karate. Nawyki technik pozbawionych naukowej podstawy nie tylko redukują siłę, ale są także trudne do wykorzenienia. Jest naprawdę istotne zatem, aby od początku mieć dobrego, wykwalifikowanego instruktora.
• Jest kwestią wielkiej wagi opanowywanie Taekwon-do pod okiem wykwalifikowanego instruktora, według właściwego programu szkolenia, zapewniającego ćwiczącym możliwość dokonywania postępów szybko i skutecznie.
• Instruktor winien być nauczycielem nawet po śmierci: musi poświęcić się temu całkowicie.
• Trzeba znać kompletną teorie technik, bo stary nauczyciel może nauczać tylko słownie.
• Taekwon-do jest bardzo łatwe, trzeba tylko wiedzieć jak go nauczać.
• Dobry instruktor musi dbać o to, by uczeń rozporządzał dużym zasobem skutecznych technik dla obrony samego siebie oraz by był dobrym i mądrym człowiekiem: dopiero wtedy może on otrzymać czarny pas.

Walka

• Podstawowa ideą jest przezwyciężyć samego siebie. Ze sobą walka najtrudniejsza.
• Trzeba znać bardzo dobrze anatomię człowieka (punkty witalne), by zwyciężać pojedynczym ciosem.
• Każda z technik ma swój cel: trzeba wiedzieć czym, gdzie i jak atakować.
• Jeżeli znasz przeciwnika i znasz siebie, wygrasz w 100%. Jeżeli znasz siebie, a przeciwnika nie, szansa powodzenia wynosi 50%.
• Jeżeli znasz przeciwnika, a siebie nie, przegrasz na 100%.
• Walka to sprawdzian prawidłowości opanowania technik.

Sport

• Chciałbym widzieć Taekwon-do na olimpiadzie, jednakże wiąże się z tym pewne niebezpieczeństwo, gdyż nieuchronnie stawało by się ono coraz mniej liczebne, zaczęliby się liczyć jedynie mistrzowie olimpijscy lub osoby rokujące szanse zostać nimi.
• Techniki Taekwon-do są bardzo proste, ale trudno jest odpowiednio uodpornić dłonie i stopy – jest to podstawowa część Taekwon-do. Współzawodnictwo sportowe jest jedynie etapem w drodze do prawdziwego mistrzostwa w Taekwon-do.

Moralność

• Dobry człowiek w połączeniu z dobrą techniką – oto istota prawdziwego Taekwon-do.

Inne

• Taekwon-do ma opracowaną metodykę nauczania.